We zien steeds meer berichtgeving over bedrijven en organisaties die gedeeltelijk of geheel stoppen met hun diversiteitsbeleid, vooral in de Verenigde Staten. Gaat dit in Nederland ook gebeuren?
Op dit moment zien we daar geen aanwijzingen voor. Om te beginnen is het goed om op te merken dat de VS en Nederland sowieso niet één op één met elkaar te vergelijken zijn…
Zij doen aan positieve discriminatie
In de VS ligt de nadruk in hoge mate op etniciteit. Ten behoeve van het monitoren van diversiteit wordt dit persoonskenmerk zelfs geregistreerd in personeelsbestanden; iets wat in Nederland tegen de wet is. Ook is in de VS positieve discriminatie veel gangbaarder. In Nederland roepen veel werkgevers wel mensen uit specifieke groepen op om te solliciteren, maar tijdens het selectieproces wordt zelden een voorkeursbeleid gevoerd. Amerikaanse werkgevers die nu ingrijpen in hun beleid op het gebied van diversiteit, inclusie en gelijkwaardigheid (DIG) doen dat vooral op het vlak van positieve discriminatie.
Wij creëren banen
In Nederland draaien we het vaak om: het werk wordt als uitgangspunt genomen en wordt eventueel aangepast voor mensen met specifieke behoeften. Er worden bijvoorbeeld banen voor de doelgroep banenafspraak gecreëerd. Of een vacature wordt op zo’n manier aangepast dat ook nieuwkomers die nog niet de juiste papieren hebben kunnen solliciteren. Diversiteit is dan geen doel op zich, maar meer een middel om het werk gedaan te krijgen. Talloze onderzoeken laten zien dat een diverse en inclusieve werkvloer zowel de werkgever als werknemers (en klanten!) veel oplevert. Werkgevers met een pragmatische insteek spreken dan ook vaak van een win-win situatie.
Een goed voorbeeld is McDonald’s. De fastfoodketen zegt dat het in de VS niet langer bepaalde doelen stelt voor meer diversiteit. Tegelijkertijd meldt het bedrijf dat het diversiteit en inclusiviteit wil blijven vergroten. In Nederland zien we dat McDonald’s een van de koplopers is als het gaat om DIG. In Utrecht doet het bedrijf bijvoorbeeld aan Open Hiring, een inclusieve manier van werven waarbij mensen zonder sollicitatiegesprek gelijk aan de slag mogen.
Focus op vaardigheden en talent
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er in Nederland geen probleem is op het gebied van gelijke kansen. Nog altijd komen mensen met een migratieachtergrond veel moeilijker aan een baan of ervaren discriminatie op de werkvloer. Ook stagediscriminatie komt helaas voor. Steeds meer werkgevers doen aan objectieve selectie, om vooroordelen en ‘de klik’ geen kans geven in het selectieproces. De focus komt dan meer te liggen op ‘wat kan de kandidaat’ in plaats van op ‘wie is de kandidaat’. Ook dit is dus iets wezenlijk anders dan positieve discriminatie.
De Nederlandse werkgevers lijken een nuchter besef te hebben dat dit stappen zijn die ze moeten zetten om aan te blijven sluiten op de arbeidsmarkt en de samenleving als geheel. Zij laten hun DIG-beleid in mindere mate afhangen van de politieke wind of verkiezingsuitslagen.
Ook NRC schreef een stuk (Gaan ook Nederlandse bedrijven hun diversiteitsbeleid terugdraaien?) over de ontwikkelingen in het bedrijfsleven op het gebied van diversiteit, met daarin ook een reactie van Steven Hubeek, gangmaker van De Normaalste Zaak.