De Sociale Verzekeringsbank (SVB) heeft momenteel 122 medewerkers in dienst die staan ingeschreven in het zogenoemde doelgroepenregister; een landelijke lijst van mensen met een arbeidsbeperking die extra ondersteuning nodig hebben om aan het werk te komen en te blijven. Dat is een mooi aantal, maar kan nog beter, zegt Wichert van den Brink, coördinator arbeidsparticipanten bij de SVB. “Onze ambitie is niet om een Excel-exercitie te doen, maar om onze maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen en duurzame banen te creëren,” benadrukt hij.
De Banenafspraak werd in 2013 gesloten om meer mensen met een arbeidsbeperking aan werk te helpen. Toch blijkt het in de praktijk ingewikkeld om dat goed uit te voeren. Van den Brink weet waarom. “De wereld van de regelingen is dusdanig complex dat je dat eigenlijk niet meer bij een reguliere HR-medewerker kunt beleggen,” legt hij uit.
Complexiteit en versnippering
En de SVB is zo’n landelijke werkgever. Zij werkt door het hele land, van Roermond tot Groningen. En juist die spreiding maakt de uitvoering ingewikkeld. “Het zou heel helpend zijn als we wat meer uniformiteit krijgen van alle regelingen vanuit gemeenten,” zegt Van den Brink. “Bij de ene gemeente kun je gewoon een formulier mailen, bij de andere moet je inloggen in een digitaal portaal. Elke route is anders om hetzelfde product aan te vragen. Voor landelijke werkgevers zou het heel fijn zijn als dat uniform kan zijn.”
Ook de doelgroep zelf is te smal gedefinieerd, vindt hij. “Er komen bij ons veel mensen met een neurodiverse achtergrond zoals autisme, ADD, ADHD of mensen die minder energie hebben en daarom minder uren kunnen werken,” vertelt hij. Maar veel van hen verdienen technisch gezien meer dan het minimumloon. Daardoor komen ze niet in het officiële doelgroepenregister, terwijl ze wel begeleiding nodig hebben. Dat betekent dat wij ze niet onder de Banenafspraak kunnen aannemen met de daarin aanwezige ondersteuning zoals bijvoorbeeld jobcoaching en loonkostensubsidie. En dat zou nu juist werkgevers helpen als dat wel mogelijk zou zijn.”
Het potentieel is er, maar niet in beeld
Volgens Van den Brink is het probleem niet dat er te weinig mensen zijn: “Ik denk dat het potentieel niet in beeld is.” Hij illustreert het met een concreet voorbeeld: “We hebben iemand vanuit de WIA bij ons laten instromen via de praktijkroute. Zij heeft een neurodivergent brein en was uitgevallen omdat ze jarenlang over haar grenzen heen was gegaan. Nu, met de juiste begeleiding, functioneert ze uitstekend. Het is zonde dat iemand alleen vanwege de categorie waarin ze valt niet de juiste ondersteuning krijgt en in de WIA terechtkomt, terwijl ze met wat aanpassing zoals jobcoaching gewoon een topmedewerker is.”
Verbreden en vereenvoudigen
De oplossing ligt volgens Van den Brink in versimpeling en verbreding. “De doelgroep zou verbreed moeten worden tot mensen met een begeleidingsbehoefte,” stelt hij. “Het gaat niet om cijfers of percentages, maar om wat iemand nodig heeft om goed te kunnen werken.”
Als dat lukt, kunnen veel meer mensen aan de slag, denkt hij. “Dan kan een groot arbeidspotentieel in Nederland een baan vinden,” zegt hij overtuigd. “En ja, dan zouden wij bij de SVB niet 122, maar veel meer medewerkers een goede plek kunnen bieden.”
Begeleiding en duurzame plaatsingen
Dat de SVB relatief weinig uitval kent onder medewerkers met een arbeidsbeperking, schrijft Van den Brink toe aan goede voorbereiding en begeleiding. “De uitval is redelijk gelijk aan regulier,” zegt hij. “Dat komt door een goede intake aan de voorkant, een buddy op de werkplek en een jobcoach die met wat afstand meekijkt. Zo zorgen we dat de kans op succes groot is.”
De menselijke maat speelt een belangrijke rol binnen de SVB:
